Podziel się:

Father Murphy
Croce

O kolejnych płytach Father Murphy można pisać w superlatywach: że zespół osobliwie łączy różne estetyki, że lawiruje pomiędzy formą quasi-piosenkową, słuchowiskiem i teatrem. Że nie przebiera w środkach i są drastyczni, nie boją się podejmować trudnych tematów. W tym numerze Popup opowiadają nam o swoich próbach mierzenia się z wiarą, o tym jak mocno wsiąknęła w nich religia i jak próbują o niej mówić z bardzo intymnej i bliskiej perspektywy. Nie robią tego jednak w delikatny i rozczulający sposób. Mam wrażenie, że próbują wywlec na wierzch najgorsze uczucia i przemyślenia. Kiedy krzyczą "You speak your blood" trudno nie odnieść tego wrażenia. Ich wiwisekcja kultury i społeczeństwa jest dla mnie arcyciekawa z powodu tego, że nie mówią wprost, ale w bardziej zawoluowany sposób, poruszając wiele wątków w strasznej ale intrygującej formie. Krzyczące głosy w "A purpose" a potem demoniczny śpiew wypychają z bezpiecznej strefy komfortu, jest szorstko i ostro. Croce to opowieść w krzywym zwierciadle. Na dodatek duet bawi się z estetyką religijną - pociągnięcia za struny gitar brzmią momentami jak kościelne dzwony, a "can you take it" mantrycznie powtarzane i stopniowo przeobrażające się w "you can take it" sprawia wrażenie błagalnej modlitwy. Nawet stosunkowo spokojne "In Solitude" ma w sobie coś mrocznego, niepokojącego, a późniejsze metaliczne sprzężenia pojawiające się na zmianę z organowymi partiami najlepiej uwypuklonymi w "They Won't Hurt You" sprawiają wrażenie z jednej strony schizofrenicznych, a z drugiej monumentalnych i przygniatających. Wisienką u tortu niech będzie fakt, że tę płytę wyprodukował John Dieterich z Deerhoof i wcale jej nie wypolerował ale umiejętnie uwypuklił wszystkie elementy muzyki Father Murphy - od dynamiki, przez najróżniejsze instrumentarium, raz brzmiące ciepło a kiedy indziej drastycznie, po doskonałe współgranie różnych warstw dźwięku. Dzięki temu zespół brzmi fantastycznie.

[Jakub Knera]